Ken je dat? Je komt met je auto aan bij je afspraak en denkt ineens: huh, ben ik er al?’ Je bent gezellig uit eten en bij het zien van het (half) lege bord vraag je je af waar al dat lekkers zo vlot is gebleven. Een hoofd vol gedachten dat maar blijft malen. Of dat je er om 10.00 uur voor je gevoel al een dag hebt opzitten, waarbij er dan al geen eind lijkt te komen aan je to-do lijstje. 

Leven op de automatische piloot, waarbij de dagen voorbij vliegen, het gevoel van ‘tijd te kort’ zich aan je opdringt, je inspiratie en positieve energie met een zaklampje moet zoeken en zelfs de weekenden bol staan van de ‘leuke moetjes’. Iets in de trant van ‘Ik ren dus ik ben’… Soms komt er gewoon geen einde aan en leeft het gevoel dat er weinig keuze is om het leven anders in te richten.

We leven in een steeds sneller wordende maatschappij waar er van alles, het liefst zo snel en goed mogelijk, lijkt te moeten. Meestal nog niet eens van iemand anders, maar vaker nog van onszelf. Zowel thuis als op het werk. Je denkgeest is altijd bezig en we zijn geneigd ernaar te luisteren, al deze gedachten te geloven en er automatisch naar te handelen. Zo ontstaat een leven op de automatische piloot waarbij het leven aan je voorbij stroomt. Ongeproefd, ongezien, onopgemerkt…

Voor mij is het ‘ont-moeten’, de eerste stap geweest naar een leven met meer balans, mildheid en levensgemak. Mezelf weer ontmoeten! En dat is wat ik iedereen zou gunnen.